Report 90s on the beach: De happy hardcore nummertjes zorgde voor een ware energiestoot
Raven op Paultje en meezingen op de hitjes uit de jaren negentig. Dat is wat we vrijdagavond, 12 juli, deden op het festival 90’s on the Beach</em>. Desondanks het zomerweertje ons in de steek liet hebben we genoten van alle heerlijke muziek aan het water in Woerden.
Mijn oom was 50 geworden en speciaal voor zijn verjaardag nam ik hem mee naar dit 90s feestje. Samen met hem en mijn tante had ik er hartstikke veel zin in, alhoewel de moed ons in de schoenen zonk wanneer we de weersverwachtingen van die dag bekeken. Het leek wel medio november: regen viel als bakken uit de hemel en donkere wolken namen de overhand. Maar alsof het zo hoorde te zijn: zodra het festival zijn deuren openende, kwam ook het zonnetje tevoorschijn. Geen regendans kwam van pas en met een warme trui was het goed te doen. Wanneer je je ogen sloot en luisterde naar de happy hardcore classics waande je je voor heel even in de jaren negentig. Want echt heet kregen we het toen Nakatomi het podium betrad. Ze liet ons dansen op nummers als Children of the night en I’m a raver.
Wanneer je je ogen sloot en luisterde naar de happy hardcore classics waande je je voor heel even in de jaren negentig
Het festival was ideaal voor de bezoekers from de 90s. De doelgroep waren de feestbeesten die losgingen in de jaren van Mental Theo en Britney Spears. Echt nostalgie was het voor mijn oom en tante toen nummertjes als L’amour toujours en Spin Doctors met Two Princes werden gedraaid. Maar ook ik als twintiger kon goed meefeesten op deze lekkere hitjes.
Het festival was kleinschalig. Fijn overzichtelijk. Niet te massaal, precies goed. Een pluspunt wat mijn oom en tante meerdere malen beaamden. Met een hoofdpodium waar ieder heel uur een optreden was van onder andere Lange Frans en The Party Animals, dat vervolgens na dertig minuten meezingen werd afgewisseld met lekker dans hitjes van de DJ. Er was nog een klein tentje waar DJ Superstijl verschillende nummertjes uit de jaren negentig en zero’s draaide. Enkel deze twee area’s waren op het terrein te vinden maar dit was prima zo.
Rond tienen gingen we raven op The Party Animals: een Nederlandse houseband die in de tweede helft van de jaren 90 enkele grote hits scoorde. Ze produceerden voornamelijk happy hardcore en dit hebben we gemerkt. Tjonge jongen. Van al dat raven raakte we buitenadem én kregen we trek. Een wake-up call om aan onze conditie te werken maar voordat we daaraan gaan beginnen knalden we eerst nog even een lekker patatje naar binnen. We zijn tenslotte op een festival, dat sporten komt later wel.
Voetjes gingen als gekken van de vloer en het was niet te merken dat het inmiddels al middernacht was
Mijn oom stond te popelen om Paul Elstak te bewonderen en kon niet wachten tot de slotact om 00:00 begon. Het was 23:30 toen de VengaBoys optraden, wat het best lastig maakte om dat halfuurtje te moeten doorstaan. Naar mijn mening (en die van mijn oom en tante ook) was dit niet het beste optreden van de Nederlandse danceartiesten. We kennen ze natuurlijk van de hits We going to Ibiza, maar zelfs deze knaller was afgelopen vrijdag beetje een domper. Maar goed. Extra veel reden uit te kijken naar een showtje van Paul Elstak, dat me toch echt wel het wachten waard was. Voetjes gingen als gekken van de vloer en het was niet te merken dat het inmiddels al middernacht was. De happy hardcore nummertjes zorgde voor een ware energiestoot en iedere bezoeker gooide zijn laatste beetje kracht naar buiten!
Een heerlijk, kleinschalig festival waar de term ‘losgaan’ niet kleinschalig is. Voor de wat oudere doelgroep was dit een ideaal feestje om te genieten van nostalgische nummers. Van dance tot happy hardcore, alle genre’s kwamen voorbij en tijd om stil te zitten gaf de dj je niet. Uitgeput en gesloopt kropen we dan ook de vrijdagnacht in bed, dromend over de knaller eindshow van Paul Elstak.
90s on the beach, thanks!
Beeld: 90s on the beach Facebook page
16 juli 2019
