Report ASM festival: is er leven na Lowlands?

ASM festival: is er leven na Lowlands? Gaan we het weer over Lowlands hebben? Het is antwoord is ja. Veelal omdat de meeste van jullie nu pas weer met beide benen op de grond staan, want de Lowlands-kater is uniek in zijn soort. Het grenst aan intens liefdesverdriet, een draaikolk van emoties die je steeds verder naar beneden sleurt tot je elders weer aan het wateroppervlak verschijnt, uitgespuwd door een walvis of zo.

In mijn geval was dat precies een week later op het ASM-festival in Arnhem, gevestigd aan de Stadsblokken. Wat zijn stadsblokken? Geen idee. Ik weet nog net wat Arnhem is, namelijk een heel eind rijden vanuit Amsterdam, maar zeker het tochtje waard. Wat mij lokte was een alleraardigste line-up met onder meer: Danny Vera, Krezip en Chef Special.

Dat kan nog leuk worden dacht ik: wie weet kunnen die klanken van eigen bodem het Lowlands leed ietwat verzachten. Dat kwam me wel op een lichte culture shock te staan. Op Lowlands zette ik per dag welgeteld 70.000 duizend stappen. Hier had ik het hele festivalterrein binnen één minuut gezien. Het bestond uit een donkere zandvlakte, pal aan de Neder-Rijn, met twee podia, een strandje en een verhoogde business lounge waar de VIP’s al champagne drinkend letterlijk op de rest van het publiek neerkeken.

Als verslaggever probeerde ik mij nog bij de elite te voegen, maar de toegang werd mij ontzegd. Helaas, een complementair glaasje bubbels was er wel ingegaan. Ik had slechts tien euro te besteden. Ook dat was een gevolg van mijn vurige liefdesrelatie met het festival in Biddinghuizen. Wellicht kon ik bij wijze van “bier vangen” een drankje scoren, maar er was geen gegooi. Elke druppel verdween keurig in de keelgaatjes van het Arnhems publiek.

Ze hadden er zin in. En terecht. De zon brak door, Rob Dekay bracht wat vrolijke Nederlandse countrymuziek ten gehore en spoedig zou Danny Vera het stokje overnemen. Speciaal voor die
gelegenheid schuifelde ik wat meer naar voren.

Als een goedlachse crooner, gestoken in een glazuur roze pak met achter hem een soort Blues Brothers-band, bracht Vera de mensen aan het dansen. Verschillende knipogen naar de coulissen
verraadde dat ook hij er zin in had die middag. Toen Vera zijn gitaar er bij pakte, ging het croonen over in swingen. Naast mij hoorde ik een man zeggen: “Het is net een mix tussen Frank Sinatra en Elvis Presley”. Ik gaf hem geen ongelijk.

Toen Rollercoaster werd gespeeld, gingen uiteraard alle telefoons de lucht in. Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf ook even stond te filmen. Een paar meter voor mij stond een koppel het nummer mee te zingen. Niet met hun ogen naar het podium gericht, maar naar elkaar. Mijn hart was weer heel.

Daarop besloot ik dat het tijd was om te vertrekken. Met mijn Amsterdamse aanstellerij maakte ik inbreuk op een heerlijk Arnhems stadsfestival. Zo voelde het althans. Terwijl ik naar mijn auto liep, zag ik een toestroom van blije gezichten. De avond moest nog beginnen. Krezip en Chef Special maakten hun opwachting. Arnhem was in goede handen.

Tekst: Abel Thijssen