Report: Dimensions 2014

Het mystieke en verlaten 150 jaar oude fort ‘Punta Christo’ in het Kroatische stadje Pula werd van 27 tot 31 augustus omgetoverd tot een klein paradijs op aarde. Exotische strandfeestjes, dansen in de stralen van de ondergaande zon op een prachtige boot, en het genieten van de sprookjesachtige omgeving in en rondom het fort, Dimensions festival had het allemaal. Dit gold ook voor de elektronische muziek in zijn breedste zin, van drum ’n bass tot snoeiharde techno, je werd er nooit teleurgesteld.

Het kindje van de organisator achter onder andere Outlook festival werd vooral gekarakteriseerd door de in grote getale aanwezige Britse hipsters. Met een Britse organisatie aan het roer was het logisch dat het overgrote deel van de bezoekers het kille Engeland voor de schoonheid van Kroatië had ingeruild. Meer dan eens zag je glitterende gouden rokjes, strakke crop-tops of fel gekleurde diamanten geplakt op het gezicht voorbij komen.

Tijdens het festival vertrokken zo’n drie maal per dag boatpartys vanaf ’the Harbour’, aan de zijkant van het festivalterrein. De eerste feesten begonnen rond 12 uur en het was dan ook behoorlijk afzien om na een nacht van complete vernietiging op tijd in de snikhete zon de boot op te stappen. Je brakheid zette je gelukkig snel opzij bij het zien van de wonderschone Adriatische zee. Met een ongelofelijke welkome frisse bries kon je hier al de eerste broodnodige appel ciders en mojito’s achterover gooien.

’s Nachts veranderde het festival terrein in een sprookjesbos. Er is zeer veel tijd gestoken in de aankleding van het festival. Overal om je heen kleurrijke lampjes en kunst. Wij vroegen ons wel af wat er omging in het hoofd van de persoon die de met aluminium folie ingepakte bomen bedacht. De aankleding van de stages en de visuals waren ook ontzettend goed uitgedacht. Een stage die het noemen waard is was ’the ballroom’ stage. Met een capaciteit van slechts 75 man werd er een intiem feestje gecreëerd in het midden van het fort. De ballroom bestond uit een kleine ronde binnenplaats met uitzicht op de grote schitterende sterrenhemel. ’s Nachts kreeg je vaak het idee dat hier de vleermuizen over je heen scheerden. De grootste stage op het festival was toch wel ’the Clearing’. Wij waren hier het grootste deel van de avond niet te vinden, maar aangezien je op de terugweg naar de camping hier standaard aan voorbij liep was het aan het einde van de avond de meest overbezette en gezelligste stage. Een soort ‘wij gaan nog niet naar huis feestje’ werd het meer dan eens genoemd.

Een minder puntje aan het festival was het wachten in de lange kronkelrijen voor de stages. Het festival werd al gauw omgedoopt tot het ‘extra-kilometer festival’ en hoewel het door de menigte wandelen op het festival voelde als een polonaise tijdens carnaval, was het wachtend in de rijen staan nogal omslachtig en deed het de sfeer niet ten goede.

De eerste nacht beloofde veel moois, met een line-up die vooral pijn deed aan je voeten door het op en neer rennen van stage naar stage. Nick Hoppner opende de ‘Void’ stage, zijn set was teleurstellend te noemen. Ieder nummer leek op te bouwen naar niets. Gelukkig was er ook Jabru in fort arena 1 en konden de mensen die er vroeg bij waren daar alvast de eerste pasjes maken.
In the Moat, wat al gauw uitgeroepen werd tot meest legendarische area ooit, werd house en een klein beetje Acid tot in de perfectie gecombineerd. Acid bleek back in the house te zijn dit festivalseizoen. Vrijwel iedere dj set kreeg een vleugje Acid house en dit werd totaal niet als vervelend ontvangen. Zo ook de set van Move D. Ben Ufo stond echter hoog op het verlanglijstje en zijn killer set hebben wij dan ook van begin tot eind meegemaakt.

Tijdens de set van Kaytranada op zondag sloeg het weer zeer snel om. Het festival wat het gehele weekend zomers was leek letterlijk in het water te vallen toen een regenhoos iedereen tot op het bot doorweekte. Gelukkig kwam er het punt dat iedereen zich besefte dat het eigenlijk vrij weinig meer uitmaakte dat zijn of haar schoenen de watercapaciteit van een olympisch zwembad tot zich genomen hadden. Overal sprongen mensen vrolijk rond in de modder en werd er genoten van de laatste deuntjes van het festival. Nina Kraviz werd alsnog ‘ingeroosterd’ en mocht de toon van de avond zetten in ’the Moat’ stage. Haar set was echter rustig en kalm te noemen in vergelijking tot het geweld waar Phase ons op trakteerde. Een waardige afsluiter!

Tot slot nog een ode aan het geluidssysteem. Menig festivalganger in Nederland is vooral over het Funktion one soundssystem erg te spreken. Op Dimensions ging de organisatie echter nog een tandje verder door gebruik te maken van het Void Soundssytem. Puur geluid en een geweldige bass! Dimensions festival overtrof alle hoge verwachtingen, het was meer dan een vakantie, en tegelijkertijd meer dan een normaal festival. Ik geniet nog even na en ga de heimwee weer proberen te verbergen. Dimensions.. Tot volgend jaar!

Foto credits: Dan Medhurst