Report: Grasnapolsky 2023, in maart roer ik mijn staart

Kwispelend als een prettig gestoorde Labrador die naar buiten wil. Dat is wachten op de festivalzomer voor mij. Dan heb ik het niet over die “dagjes-festivals”, maar over die meerdaagse knoeperds als Lowlands en Best Kept Secret. Gelukkig is daar Grasnapolsky en kon ik dit jaar wat eerder naar buiten. Voor sommigen is Grasnapolsky een gevestigd fenomeen, voor mij was het een naam die ik zo nu en dan door de wandelgangen hoorde zweven. Veel wist ik er niet over, behalve dat het al in maart werd gegeven. En meer hoefde deze Labrador eigenlijk niet te weten. 

Foto door Tessa Hultink

Op een donderdagavond reed ik in het pikkedonker naar het Groningse Scheemda, waar het festival werd gegeven. Het sneeuwde zo hard dat ik mezelf even in Zwitserland waande en bang was tegen de Matterhorn aan te rijden. Gelukkig bleef het tentje thuis, want op Grasnapolsky overnacht men in een uiterst gezellig bungalowpark.

Het festival zelf wordt gehouden in een oude fabriek die sterk doet denken aan die van Willy Wonka. De busrit er naar toe duurt ongeveer een half uur, en voert je langs een reeks exotische dorpen, waarvan Foxhol mijn favoriet is. Voordat het zover was, werd in het bungalowpark nog wel een minigolftoernooi afgewikkeld en een ijskoude plons genomen in het aangrenzende meer.

Toen ik door sneeuw naar de fabriek banjerde, als een vroom werkman die de kost moet verdienen voor zijn tien kinderen, voelde het festival toch een tikkeltje onwennig. Binnen verdween dit gevoel als sneeuw voor de zon. Een paarse gloed bezat het historische pand, dat gevuld was met uitnodigende barretjes en lage podia (soms uitgebouwd tot het midden van de zaal), waardoor de sfeer zeer intiem was.

Die eerste avond liet ik mij verrassen door acts als Geonne Hartman, Dorpsstraat 3 en Bob uit Zuid. Laatstgenoemde deed mij weldadig meedeinen op zijn schelle rap à la Beasty Boys met een vleugje Black Keys. Het gave was dat deze acts allemaal van eigen bodem zijn. Onze zuiderburen konden er ook wat van. The Haunted Youth speelde een fenomenale set en sloot de avond af met een cover van Oasis (Cast no Shadow). Ik probeer in mijn leven zo min mogelijk voor Liam Gallagher te spreken, maar ik denk dat hij het wel tof had gevonden.

Wellicht dat de Britse rockster ook steil achterover zou slaan van Kids With Buns op avond twee. Dat deed ik in ieder geval wel. Opgroeien is soms kut of klote en deze twee dames wisten die ervaring te verpakken in zalige riffs en zang waar het karakter van afdroop. Daar kan zelfs jij nog een puntje aan zuigen, Liam. Er waren ook andere acts. Zo bleken mijn bungalow buren een “spoken word” opvoering te doen in de buitenlucht, compleet met dans en muzikale begeleiding. Aan het roer stond woordkunstenaar Elten Kiene, die bemoedigende woorden sprak over het omarmen van de onzekerheid. Het gezamenlijk trotseren van de kou, maakte het magisch. Evenals de ondergaande zon en de sneeuw die op onze schouders viel.

Foto door Tessa Hultink

Na dit moment van Zen luidde het duo van La Jungle de avond in. Dit deden ze op een wijze die ernstig leek op die ene scène uit Pulp Fiction, waarbij Uma Thurman een gigantische spuit adrenaline moet incasseren. Alleen kregen wij rauwe rock in het hart gespoten. De drummer werkte zich zo in het zweet, dat toen ik hem naderhand een knuffel gaf, ik ook mijn eigen shirt moest uitwringen.

Het slotakkoord van Grasnapolsky werd verzorgd door Thomas Azier en het Noordpool Orkest. Een match made in heaven, want ze deden het magistraal. Dat was de enige zekerheid in een weekend vol met verrassingen. Volgend jaar kom ik zeker terug. Ik kan nu al niet meer wachten, kwispel kwispel.

Geschreven door Abel Thijssen