Report Lokerse Feesten 2023: De Vlaamse connectie

Mijn trein rijdt Antwerpen Centraal binnen. Nog een keer overstappen en ik ben in Lokeren voor De Lokerse Feesten, een tiendaags stadsfestival in een pittoresk plaatsje dat geroemd wordt – zo leerde ik – vanwege zijn paardenworst. Naast live muziek, ben ik niet vies van een beetje paardenworst. Dus ik dacht: waarom niet.

Het is niet de eerste keer dat ik dit festival bezoek. Ongeveer twee jaar geleden kwam ik hier om Kasabian te zien en sindsdien houd ik de line-up elk jaar in de gaten. Deze editie kom ik alleen voor Blur en Wilco. Op dinsdag- en donderdagavond. Ondertussen overnacht ik bij mijn Vlaamse connectie, een man zo berucht dat hij liever anoniem wil blijven.

Gezellig is het zeker
Naast deze bands zijn er ook acts als Balthazar, Cypress Hill, The Opposites, Goldband en de Haunted Youth. Toch grappig hoe zo’n kleine stad elk jaar van die vette namen aantrekt. Het komt in ieder geval niet door de paardenworst. Naar verluidt trad dierenvriend Morrissey hier eens op onder de strikte voorwaarde dat het hele dorp een week vegetarisch ging.

Zou het dan aan de ambiance liggen? Het hoofdpodium mag dan gevestigd zijn op een groot parkeerterrein, gezellig is het zeker. Buiten de festival contouren bevindt zich een hele kermis met talloze kraampjes en kroegjes, waar men zich kan laven aan Belgische bieren zoals de Lokereire Tripel.

Domme Hollander op stap
De kermis en kroegen zijn alleen niet aan mij besteed. Als een echte Hollander ben ik even zuinig op de centen. Het maakt mij dan ook dan ook uiterst achterdochtig dat De Lokerse Feesten een eigen valuta hebben, namelijk “De Kaai”, waarvan de wisselkoers mij totaal onduidelijk is.

Wat niet helpt is de taalbarrière. Noem mij een rund uit de randstad, maar ik ben niet geweldig met accenten. Zelfs accenten die zo wonderschoon zijn als het Belgisch. Hier bestelt men geen bier maar “pintjes”, een bar is een “toog” en roken heet het “smoren van een saf”. Dat klinkt zo appetijtelijk dat ik haast zelf een peuk op steek.

Tekst gaat verder onder afbeelding.

Met een gloednieuw en goed ontvangen album op zak zijn de mannen van Blur bezig met een reünie tour, of beter gezegd een zegetocht. Want na acht jaar sinds hun laatste optreden en meer dan dertig jaar sinds het ontstaan van de band, vullen ze met gemak hele stadions. Alleen nu dus even het parkeerterrein van Lokeren.

Dat doen ze met veel plezier, zo te zien. Of misschien zelfs met een “pintje” op, zoals de Vlaamse connectie opmerkt. Lichte regen daalt op ons neer en Damon en zijn metgezellen rollen door hun repertoire als zwijnen in de modder. Het zorgt voor een heerlijk rommelig, maar goed klinkend tafereel. De hits stellen niet teleur. Voor de leken onder ons: ga toch even luisteren naar The Universal en Tender.

Zes geschiedenisleraren
Donderdagavond wordt ingeluid door een perfect namiddag zonnetje en een act waar we in Nederland hopelijk nog veel van gaan horen. De Vlaamse Connectie had mij al wat verteld over het geluid en charisma van Sylvie Kreusch, maar pas wanneer ik haar in levende lijve het publiek zie bespelen, begrijp ik wat hij bedoeld. Kan de term femme fatale nog door de beugel? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat ik zo een bank voor Sylvie zou beroven.

Dan Wilco. In tegenstelling tot Blur weet ik weinig van deze band, behalve dat mijn oudere kameraden zweren bij deze “indie helden”. Ik weet dat die kameraden mijn bloed wel kunnen drinken als ik zeg dat Wilco ogenschijnlijk bestaat uit zes geschiedenisleraren met een voorliefde voor vintage gitaren. Maar spelen dat ze kunnen!

Ik sta pal voor het podium en raak steeds meer gecharmeerd van het in denim gestoken collectief. Met simpele akkoordenprogressies en gitaarsolo’s die jij en een dronken vriend keer op keer voor elkaar afspelen op Youtube – wordt de alledaagsheid des levens omgezet in prachtige tunes: van verloren liefdes tot het vouwen van de was, hier staan een paar doodnormale mannen met doodnormale zorgen. Dat raakt een snaar. Net als de Lokerse Feesten.

Geschreven door: Abel Thijssen