Report: Lokerse Feesten 2024

Lowlands is het festival op ieders lippen in augustus, maar de echte muziekliefhebber houdt ook de line-up van de Lokerse Feesten in de gaten. Hier treden elk jaar acts op die zomaar eens op je verlanglijstje kunnen staan.

“We maken er een uitje van,” met die woorden heb ik mijn vriendin meegelokt naar de Lokerse Feesten. Ze is niet vies van muziekfestivals, maar de vraag is of ze gaat klikken met mijn andere geliefde: Britpop-legende Richard Ashcroft. Wie Richard Ashcroft is? Dat vroeg mijn vriendin ook. Richard Ashcroft is vooral bekend als frontman van The Verve. Je hebt hem ongetwijfeld eens gezien in de videoclip van “Bitter Sweet Symphony” (meer dan een miljard views op YouTube), waarin hij stoïcijns over straat loopt en half Londen omver kegelt.

Uiteraard zijn er nog veel meer optredens tijdens de Lokerse Feesten. Het stadsfestival duurt immers tien dagen. Elke avond staan er maximaal vijf acts op de Mainstage. Verspreid over de week geniet men van internationale grootheden als De La Soul, The Prodigy en Massive Attack, maar ook van Nederlandse acts als Joost en Froukje.

Hollanders worden weggesleept
Wij gaan alleen op maandagavond, als Ashcroft speelt, tussen Future Islands en Pixies in. Voor een paar euro kun je een tentje opzetten op een grasveld achter het festival, maar om de deal met mijn vriendin te beklinken, verblijven we een paar nachtjes in het nabijgelegen Gent. Wat ik iedereen kan aanraden.

Rijd wel op tijd weg. In Lokeren kan men lang zoeken naar een parkeerplek. De stad kent in wezen een heel groot parkeerterrein, maar dat is nou juist waar het festival wordt gehouden. Een buurtbewoner vertelt ons nauwkeurig te parkeren, want “Hollanders worden altijd als eerste weggesleept.” Als we het festival oplopen, is het dus laat.

Op het podium staat Future Islands hun laatste nummer te spelen. Het is avond, maar de zon zet het podium nog even in lichterlaaie. Frontman Samuel T. Herring, gekleed in zwarte jeans en een zwart T-shirt, maakt een benauwende indruk. Desalniettemin laat hij zijn fameuze danspassen zien, waarna hij doorweekt van het zweet de coulissen inglijdt.

Mansplaining
Een half uur later is het de beurt aan Ashcroft, die met zijn swagger een veel koelere indruk maakt. Dat doen Britse rocksterren over het algemeen sowieso (Liam Gallagher zou in dit weer nog een parka aanhebben). Ook de gelaatstrekken van Ashcroft zijn typisch Brits; met zijn dikke Jagger-lippen en hoge jukbeenderen is hij een wandelende karikatuurtekening.

Dit alles mansplain ik aan mijn vriendin, die maar half naar mij luistert, hoewel haar één ding meteen duidelijk is: Ashcroft heeft een heerlijk soulvolle stem. Sinds zijn tijd met The Verve kraakt deze wel een beetje, maar op een hele fijne manier.

Music is power
Ashcroft trakteert ons op klassiekers als “The Drugs Don’t Work”, “Lucky Man” en uiteindelijk “Bitter Sweet Symphony”, waarbij natuurlijk de nodige telefoontjes de lucht in gaan. Hij doet dit geheel in stijl, of beter gezegd, met verve, al schaduwboksend en meermaals bewapend
met een akoestische gitaar.

Van zijn eigen songs maakt “Music Is Power” het meeste los. Het is vooral fijn om te zien dat Ashcroft na al die jaren nog steeds deze boodschap verkondigt. Het stemt de menigte hoopvol, hoewel ik betwijfel of mijn vriendin volgend jaar weer meegaat (tijdens het optreden van Pixies vroeg ze “Is dit muziek?”). Toch blijf ik benieuwd naar de line-up van volgend jaar.

Tekst: Abel Thijssen
Foto’s: Liese Keereman Photography | Geert Van de Velde | KodakFem | Creeping Mac Kroki | Sven Dullaert | Mexim Media