Lowlands 2023: Vroeg pieken, vroeg poepen en vroeg naar huis

Elk jaar verbaas ik mij weer dat de recensies voor Lowlands zo vroeg de deur uitvliegen. Zelf lig ik minimaal vijf dagen in foetushouding op de bank om bij te komen, terwijl de portemonnee ergens smeulend in een hoekje ligt en de tent tot maart op het balkon hangt, even miserabel als een verdorde kerstboom. Pas daarna wordt er weer naar buiten gekeken. Loensend wel, met een oog op volgend jaar.

Even terug naar 18 augustus, toen de tent nog stevig ingepakt zat en ieders Lowlands-whatsapp groep nog overliep met berichten: “Neemt iemand een kaasschaaf mee?”, “Hebben we genoeg eieren?”, “Wie heeft aan kerstverlichting gedacht?”.

Holy shit, men zeult zo onwaarschijnlijk veel spullen met zich mee. Vroeger deelde ik een veel te klein tentje met mijn broer en sliepen we onder een natte handdoek (hoe die nat kwam was de vraag, want geen van ons deed aan douchen). Dit festival slaap ik, net als zovele, in een soort Taj-Mahal, compleet met pancake-corner en genoeg proviand om de apocalyps te overleven.

Kampioen kruid verschieten

Op Lowlands heerst samenhorigheid, maar niet op donderdag. Het is knokken voor je plekje en het is knokken voor zo’n Silent Disco koptelefoon. Dat terwijl niet te vroeg pieken de werkelijke uitdaging is op donderdag.

Wie tijdig op de rem weet te trappen staat op vrijdag ook tijdig bij de X-ray, dit jaar omgetoverd tot een soort houten schoenendoos, waar de getalenteerde Nonchelange, met humor en een vleugje narcisme, een aantal lekkere indie-tunes ten gehore brengt. “Ik zit op de rem”, galmt het ironisch genoeg door de kubus.

Ondertussen laat Kenny Hoopla zich volledig gaan in de India. De Amerikaanse zanger en songwriter mixt popachtige punk met elementen van new wave, en dat klinkt hard, heel hard. Hard genoeg om een beetje achteraan in het zonnetje te hangen en met wat vreemden een bescheiden moshpit te beginnen. De eerste van het weekend.

Oude vrienden en nieuwe liefdes

Wat heeft de vrijdag nog meer in petto? The Haunted Youth natuurlijk, wat wellicht de fijnste Belgische band is van dit moment. Maar als we het toch over moshpits hebben, dan mag The Scratch niet ontbreken. Deze band zal je niet toevoegen aan je Spotify playlist, tenzij je op de fiets graag luistert naar metal-achtige Ierse volksmuziek, maar om ze in de Lima te aanschouwen is een waar voet-stampend-feest. De menigte gaat goedlachs tekeer.

Wat rest je dan behalve even rustig uitdijen tot Underworld, want Lowlands is ook een weerzien met oude vrienden (aangezien iedereen er naar toe gaat) of wellicht rond paraderen met een nieuwe vlam die sterk aan jullie toekomst begint te twijfelen als je tijdens ‘Born Slippy’ – iets wat je altijd al live wilde horen – wanstaltig uit je plaat gaat.

Emoties krijgen ruim baan

Ieder beleeft zo zijn eigen Lowlands. Er is geen vast devies. Zo mag ik op de zaterdag graag een emotionele dronk binnenkoppen. En door Boygenieus word ik op mijn wenken bediend. Hier staat een supergroep van drie powervrouwen, wiens tranentrekkende volksliedjes doen denken aan Crosby, Stills, Nash & Young. Met de nadruk op Young, want rocken kan Boygenius ook. Dat de Bravo maar half gevuld is, is mij een raadsel. Wellicht staat men uit te puffen bij Ezra Collective, dat naar verluidt een weergaloze show heeft neergezet.

Wat ben ik eigenlijk aan het zeuren? Ruimte is een schaars goed op Lowlands! Vraag dat maar aan degene die bij het optreden van Job Jobse waren, toen de Bravo even vol was als een Japanse metro tijdens spitsuur. Of bij het optreden van De Jeugd, waar ik het erg te doen had met een meisje dat overduidelijk een paniekaanval kreeg.

Maar ja, wie of wat valt die drukte aan te rekenen? De organisatie? Een tikkeltje inhalig zijn ze zeker (mijn portemonnee is niet de enige die aan het smeulen is), maar laten we het kind niet met het badwater weggooien. Lowlands is nou eenmaal druk en duur. Het enige echte devies is misschien dan ook: sta vroeg op om te poepen en ga maandag vroeg naar huis.

Laat maar barsten

Gelukkig hoeven we nog lang niet naar huis. “Grab your best friend, grab the person next to you, let’s fucking make this into a dance party tonight”, gebied Yannis Philippakis van Foals. En gedanst wordt er zeker. Niet alleen tijdens het optreden van Foals, maar ook bij Franc Moody en al helemaal bij L’Impératrice.

Niets kan die beweegdrang remmen. Heel Lowlands is een soort perpetuum mobile dat uit zichzelf energie opwekt, tot Billie Eilish alles en iedereen even op de knieën dwingt en meevoert in een droomvlucht waar de Efteling nog een puntje aan kan zuigen. Naast een fluwelen stem heeft Billie ballen en branie om jaloers op te zijn (dat geldt eigenlijk voor alle vrouwelijke artiesten die tijdens Lowlands optreden). Het vuurwerk dat na de show ogenschijnlijk wordt afgestoken, kan ik mij zo maar verbeeld hebben.

En dan is het bijna voorbij; een van de mooiste festivals van het jaar. Hoewel niet iedereen die mening deelt. Zo heb ik een buurman mij eens laten vertellen dat Lowlands een hysterische poging is om de leegte van het bestaan tot ontploffing te brengen. Wat een chagrijn. Ik zou op zijn minst zeggen een nobele poging! Afijn, hij stoort zich gewoon aan mijn uitgehangen tent op het balkon.

Geschreven door: Abel Thijssen