Report: Nomads Festival 2022

Eigenlijk zou Nomads Festival al eind juni van dit jaar hebben plaatsgevonden. Bezoekers werden begin juni echter niet zo blij verrast, toen de organisatie aankondigde het festival te verplaatsen naar zaterdag 27 augustus voor een laatste dans. Nomads Festival stopt daarna. Festival Fans was afgelopen zaterdag aanwezig bij dit verdrietige, maar tegelijkertijd bijzondere moment. Want mocht je denken dat het Thuishaven terrein en haar bezoekers volledig in mineur gestemd waren, dan heb je het mis; Nomads Festival kreeg een waardig afscheid!

Hoewel wij pas relatief laat op het festival arriveerden, was het nog niet druk op het terrein. Waarschijnlijk hadden meer mensen last van staking van NS, maar mogelijk speelde ook de oververhitte festivalagenda (bijvoorbeeld met Mysteryland om de hoek) een rol. Wat we wel zeker weten is dat het terrein uiteindelijk vol stond met liefhebbers, voornamelijk van het eerste uur.

Deze liefhebbers konden met volle teugen genieten van muziek op drie verschillende stages. Zo mocht Nomads Soundsystem het spits afbijten op de mainstage en het publiek opwarmen met het muzikale DNA van Nomads Festival. Het Amsterdamse label Lumberjacks in Hell nam, onder leiding van Marcel Vogel, de line-up van de tweede stage voor zijn rekening. Gelegen tussen metershoge bamboe draaide daar Marcel Vogel zelf, Red Greg en Sadar Bahar heerlijke (voornamelijk) groovyplaten. Op de Friends of the Tribe-stage stonden logischerwijs artiesten als Reiss en Locklead, die trouwens een steengoede liveset draaide, geprogrammeerd. Bij die laatste stage dwarrelen wij binnen tijdens de laatste minuten van de set van Pascal Benjamin. Niet voor niets maakte Pascal onlangs zijn Awakenings debuut. Zijn stevige housebeats doen ons beseffen dat we al heel wat hebben gemist.

Ook pakken we het eerste deel van de set van Children of Valis mee om vervolgens neer te strijken op een van de picknicktafels om daar te genieten van een vers bereide hamburger van de barbecue. Van dansen krijgt je honger, zo blijkt maar weer. Dorst ook overigens, dus snellen wij ons vervolgens naar de bar voor een koude Desperados mét limoentje (jaja, waar zie je dat nog?) om daarna bij de mainstage te genieten van de drie uur durende set van Steffi, die laat zien waarom zij niet voor niets een resident is van de bekende Berlijnse Panoramabar. Haar interessante set, die uiteenloopt van classic house tot underground techno, in combinatie met het prachtige weer maakt dat het behoorlijk druk en energiek is bij de mainstage.

We besluiten dan ook om hier af te sluiten, waar – de tot dan toe – voor mij onbekende Ogazón de laatste uren van Nomads Festival ooit zal gaan inluiden. Wat blijkt? Zij weet het stokje van Steffi feilloos over te nemen en draait met name underground techno. Ik – als liefhebber van dat genre – vraag mezelf af waarom ik niet eerder van de Luxemburgse heb gehoord (maar dat zal ook wel aan mij liggen). Ogazón zorgt tezamen met de ondergaande zon voor een magisch tafereel op het thuishaventerrein. De laatste plaat is al net zo magisch. It’s a Dream Song van DJ Hooligan. Want hoe toepasselijk? Wat voor de mannen van Nomads Festival waarschijnlijk ooit begon als een droom, komt met dit nummer ten einde. Voor de allerlaatste keer gaat iedereen volledig uit zijn plaat, waarna definitief het doek valt voor Nomads Festival.

‘A wise person once told us ‘’always end with love’’. And so we did’ schrijft Nomads Festival op Instagram. Festivalfans kan dat laatste alleen maar beamen!

Nomads Festival bedankt voor de afgelopen 10 jaar! We gaan je missen!