Report Pinkpop 2023: Het buikje is rond

Festivals met elkaar vergelijken is een doodzonde. Elk festival is even uniek als een eenhoorn op een driewieler. Met die mindset reis ik af naar Pinkpop 2023. Helaas een beetje later dan gepland. Als ik met mijn tas aan het zeulen ben naar de fameuze Camping B, hangt Pink reeds in een trapeze boven het publiek.

Gelukkig is de line-up dermate doorspekt met lekkers, dat ik mijzelf aan een lopend buffet waan. Vrij letterlijk, gezien de behoorlijke loopafstand tussen de camping en het festivalterrein. Die was vorige week op BKS toch een stukje korter (verdorie, ga ik toch vergelijken).

Afijn, de afstand valt best mee. Vooral dankzij de talloze gezellige kraampjes die de route flankeren. Doorgewinterde Pinkpoppers klimmen overigens gewoon op de fiets en slapen in een naburig vakantiehuisje kwam ik achter. Dit weekend ben ik te gast op hun festival, maar wel een uiterst welkome gast. We hebben één ding gemeen en dat is de muziek.

Als je mij niet gelooft, dan ramt de didgeridoo van Xavier Rudd dat wel naar binnen. Zaterdag zingt de zongebruinde Australiër over de spirituele band met de oorspronkelijke bewoners van zijn moederland. De therapeutische set wordt afgesloten met een zalige tune op de banjo. Daarna is het zwerven geblazen over het ovale terrein.

Tekst gaat verder onder de foto.

Xavier Rudd

Familiepicknick

Ik ontmoet vrienden die hier elk jaar komen en hun families gezellig meenemen. Gesitueerd op het gras tussen de twee grootste podia, schud ik handen met moeders, ooms, tantes, neefjes, nichtjes, broertjes en zusjes. Hier ontmoet ik ook Joris. Joris is nogal fan van Queens of the Stone Age. Hoe ik dat weet? Joris draagt een shirt waar de bandnaam op pronkt, maar het shirt is zwart met lange mouwen. Dat getuigt van toewijding in deze zomerse hitte.

Ja, Joris is een echte muziekkenner. Terwijl ik even later sta te swingen op The Black Keys als Bruce Springsteen in Dancing in the Dark oogt hij wat meer gereserveerd. Dit is niet de band zoals hij ze kent – in de tijden toen het slechts Patrick Carney en Dan Auerbach op het podium waren. Zonder een hele backing band, waarvoor ze niet eens de moeite doen om ze aan ons voor te stellen.

De energie was ver te zoeken volgens Joris: “harde riffs werden vervangen door akkoorden, de zang ging tegen verwachtingen in, Everlasting light was bijna niks meer van te herkennen”. Ik moet hem gelijk geven. Ook ik had iets meer pep verwacht van de heren. Maar ik ben geïntrigeerd door deze scherpe observatie. Dus wanneer Queens of The Stone Age hun opwachting maken en hele familiepicknick zich verplaatst van gras naar Golden Circle (de ruimte dicht bij het podium), verhuis ik vrolijk mee.

Tekst gaat verder onder de foto.

Trance

Pinkpop lijkt even te vervagen in de twee uur dat Queens of The Stone Age het podium bezetten. Hun sound is wonky, het is raar, het is zweverig, het speelt met je gevoel voor ritme, het is onheilspellend maar verheffend tegelijkertijd, het is hard, het is strak, het is gelikt, het is uitgedacht, en bovenal: It makes you dance.

Deze sound valt alleen te omschrijven als Queens of the Stone Age en door de jaren heen hebben ze die geperfectioneerd tot iets wat geen andere band ze na kan doen. Met riffs die invallen op meest onverwachte hoeken en een drijvende ritmesectie beweegt de menigte als in trance. De aandacht ligt puur en alleen bij de band. In een tijd waar rock alleen maar lijkt te gaan om wie de beste solo’s kan spelen of wie de grootste moshpits kan bouwen, is dat heel erg verfrissend.

Deze lovende woorden zijn niet van mij, maar van Joris. En opnieuw moet ik hem gelijk geven. Ook ik ben het spoor volledig bijster na deze act. Ik kan alleen “dat was zo vet” brabbelen, als een vastgelopen cassettebandje. Gelukkig is daar een oude vriend om mij uit de brand te helpen: Mr. Robbie Williams. Een show waarbij het niet om de muziek draait, maar om de man. Ik hoor die grijze hobbit net zo graag praten als zingen. Na elke stoute anekdote uit zijn verleden hoor je het publiek collectief zwijmelen: “Oh Robbie”. Hij mag misschien wat jaartjes ouder ogen, maar hij is nog steeds ons ondeugende petekind.

Tekst gaat verder onder de foto.

Karakter zondag

Toch lekker zo’n headliner. Iets wat op BKS wel een beetje ontbrak (verdorie, nu doe ik het weer). Een bekende headliner is met name op de zondag fijn. Je bent toch een tikkeltje brakker, de voetjes doen zeer, de portemonnee vertoont eveneens tekenen van uitputting. Dan heb je gewoon iets de nodig om de dag mee door te komen, waar je op terug kan vallen als de rest van de muziek niet naar je smaak is. Nou, dan zit je met de Peppers wel goed.

Nu wil het alleen wezen dat “de rest van de muziek” helemaal on point is vandaag. Te beginnen met de DMA’s uit Australië, sobere gasten met romantische teksten. In het thuisland genieten ze van een heldenstatus, maar hier moeten ze nog wat zieltjes winnen. Dat doen ze met verve. Ze spelen een hele nederige, doch energieke set op een akoestische ondertoon en zijn niet te min om hun beroemde cover te spelen van Cher’s Believe. Het is vele malen beter dan toen ze speelden op Lowlands in 2018 (stop nou eens met vergelijken!).

Wie ik ook een afgeladen Paradiso gun is Orange Skyline, hoewel Stage 4 tijdens hun optreden al aardig afgeladen is. De tunes van deze gasten barsten van de Britse swagger, maar ze blijken gewoon Nederlands te zijn. Dat vult me met trots. Net als de mannen van Goldband die nog een feestje kunnen bouwen in een bejaardentehuis en wiens succes echt niet zomaar uit de lucht komt vallen. Ze worden her en der gekraakt deze zomer, maar ik proef toch enige afgunst.

Het feestje gaat gewoon door bij Jungle By Night. Ik sta te springen, ik sta te zingen, ik sta te dansen. Ik kan niet meer. “En de Peppers moeten nog komen”, hoor ik mijzelf zeggen alsof ik na een 5-gangen diner nog een hele chocoladetaart naar binnen moet buffelen. Maar ik doe het en ik lik m’n vinger erbij af.

De eerste noten van Flea’s bas blazen een verkoelende bries door het publiek. Er is een beetje regen, maar een echte storm blijft uit. De Red Hot Chili Peppers zijn de paraplu waar wij ons alle onder scharen. Zeker met John Frusciante weer terug in de gelederen, blijven ze iets unieks. Net als een eenhoorn op een driewieler. Net als Pinkpop.

Geschreven door Abel Thijssen en Joris Galema

Foto’s: Facebookpagina Pinkpop

Red Hot Chili Peppers