Report Wildeburg 2022: Dit is gewoon ons leven

Wat heb ik hier in godsnaam te zoeken? Dat vroeg ik mij af toen ik dit jaar op Wildeburg stond. Als het op festivals aankomt, lig ik liever onderop een moshpit, terwijl een of andere harige Beatle-nerd op zijn gitaar staat te hengsten. Nu bevond ik mij in een soort Sodom en Gomorra, waar het dieet vrijwel alleen bestond uit elektronische muziek.

Wildeburg, gehouden in de Noordoostpolder van Nederland, bestaat uit een labyrint van bamboebossen, eilandjes en strandjes. Dat je verdwaalt is een gegeven. Of zoals een van de bordjes ludiek kopte: “Het is nog echt verder lopen dan je denkt”.

Ik was constant op zoek naar mijn vrienden, al zigzaggend door menigtes, excuses mompelend, bier morsend, sigaret in je nek. Heb je die eikels eindelijk gevonden, is het tijd om door te ploeteren naar een “vettere” stage. Alsof men op zoek was naar een ongrijpbare high. Chasing the dragon, zoals dat heet. Dat er bij de live stage daadwerkelijk een draak te vinden was – zij het uit ijzer opgetrokken – zegt in mijn optiek genoeg.

Ik hoor je denken: “Ga dan lekker thuis naar 3FM luisteren opa”. Fair enough. Een festival draait echter niet alleen om de muziek, maar ook om wat er omheen gebeurt. Op Wildeburg is dat nogal wat. Ze hebben bellenblaasmachines, glijbanen, sprookjeskastelen en een camping waar men gezellig bij elkander kan “aansnuiven” (zoals iemand olijk opmerkte). Het innerlijke kind was los op Wildeburg. Je zag het ook aan de kleurrijke outfits, waarbij als vuistregel blijkbaar gold: you can’t go wrong in a kimono.

Daarbij telde Wildeburg genoeg momenten van verbroedering en extase, met als hoogtepunt de set van Job Jobse, die een zanderige helling omtoverde tot een soort miniatuur Burning Man. Vuisten die de nachtelijke hemel roerden alsof die vloeibaar was, vreemden die elkaar in de armen vielen, de meute omheind door een lichtgevend reuzenrad, waardoor het leek alsof de hele bende elk moment kon opstijgen: “We don’t need the sun anymore, paradise has become reality!”. Zomaar een zinnetje uit het arsenaal van Job Jobse.

Te midden van al dat vredelievend dansgeweld verscheen pal voor mij een beeldschoon meisje en met haar lippen dicht op mijn oor toeterde ze: ‘Dit is gewoon ons leven!’. Ik begreep wat ze bedoelde, maar de tranen in haar ogen beklonken de dubbelzinnigheid van die opmerking. Job Jobse, was namelijk de laatste act van het weekend (op een violist na, die de volgende ochtend ieders existentiële crisis stond in te luiden). Zelfs op Wildeburg stopt de muziek, waarna de wekelijkse sleur met een moeizame slinger wordt aangezwengeld.

Waarom moet het bij die kortstondige uitputtingsslagen blijven (die overigens een hele duit kosten)? Bestaat er geen manier om de boel wat meer te integreren in het dagelijks leven? Speels als kinderen, terwijl kunst en cultuur ons naar een hoger plan tillen. Zonder elke morgen een microdosis LSD in je thee te pleuren of iets dergelijks. Tot die tijd is het uitkijken naar Lowlands. Ik leg mijn kimono vast klaar.

Tekst: Abel Thijssen
Foto’s: Niels de Vries