Report DTRH 2023: Thuisblijvers hebben altijd ongelijk

Voor de derde keer deze maand steek ik de Waal over. Eerst voor Best Kept Secret, daarna Pinkpop en nu voor Down The Rabbit Hole. Een festival dat ik eerder associeer met de ongrijpbare walvis uit Moby Dick, dan een konijn. Ik ben nog nooit op DTRH geweest. Ooit had ik kaartjes, maar kreeg ik voedselvergiftiging. En ik was in Australië, dat ook.

Dankzij duistere Ticketmaster taferelen ging ook deze editie bijna aan mij voorbij. Vlak voor het festival even de doorverkoop op slot gooien? Niet heel lekker geregeld. Ik zag Eddie Vedder alweer helemaal boos worden op Ticketmaster. Wellicht was Eddie Vedder ook de anonieme verkoper die mij op Marktplaats een voordelig kaartje verkocht. You never know.

Wat DTRH wel lekker geregeld heeft, is het vervoer. Via de site fix ik een lift van Utrecht Centraal naar het festival. In een kanariegele Volkswagen Bus vol met artiesten, zoals de drummer van Poodle en rasmuzikant Tamara van Esch (tevens eigenaar van de bus), knal ik dus de Waal over. Het is inmiddels zaterdag, want iedereen in de bus had een optreden gisteravond.

Een Italiaanse pornoster uit jaren zeventig

Klein van formaat, maar groots in sfeer is mij over DTRH verteld. De afstanden tussen podia zijn inderdaad klein en het terrein ligt er zeer mooi bij – ook wanneer het regent – maar er is een behoorlijke menigte op de been. Het is lastig oriënteren voor dit DTRH-groentje.

Als ik geduldig wacht tot Joesef het podium betreedt, blijk ik bij Sticks te staan van het fameuze Opgezwolle. Geluk bij een ongeluk: rap is niet mijn ding, maar de beats en eerlijke teksten van Sticks doen mij fanatiek meedeinen in een golf van lyrische liefhebbers.

Dat is het mooie van muziek, het verbindt. Tenzij die muziek gespeeld wordt door Sticky Fingers, even later op het hoofdpodium. Een kleurrijk ensemble is het zeker. De frontman flaneert in een Gucci badjas, de gitarist evenzo in zijn blauwe trainingspak en de halfnaakte toetsenist loopt erbij als een Italiaanse pornoster uit de jaren zeventig. Hoe klinkt zoiets? Nou ongeveer zoals het er uit ziet. Af en toe veer ik op tijdens een gitaarsolo, maar de tonen van reggae fusion/indie rock zijn te warrig voor mijn smaak.

Tekst gaat verder onder afbeelding

Allemaal instappen

Wellicht heb ik te veel festivals in mijn benen? Die gedachte spookt door mijn hoofd tijdens het optreden van IDLES. Deze heren kunnen niet anders dan een machtig spektakel neerzetten. De eerste basnoten van Colossus zijn die van een onheilspellende trein, klaar om te vertrekken. Allemaal instappen! Maar ik laat de trein eventjes voorbijrazen. “I’ve danced til dawn with splintered shins, full of pins, full of pins”, predikt frontman Joe Talbot toepasselijk. Maar dan – onder het gedonder van zwellende drums: “Goes and it goes and it goes, go go go go go go! It’s coming!” en ik spring aan boord.

Die keuze(?) komt mij even later op een toevallig treffen te staan. Terwijl Mark Bowen de menigte roert met zijn eclectische gitaarspel, zie ik opeens een bekend gezicht in het strijdgewoel. Een Gooische man van middelbare leeftijd met een Trump-achtige tint en een hagelwit gebit. Ik ken alleen zijn achternaam. De man is mijn tandarts. Zodra ik hem bereik, schreeuw ik: “Wat doet u nou hier?”, in zijn oren. “Dit is toch de mooiste plek om te zijn!”, schreeuwt hij terug, vlak voordat de kolkende menigte ons weer uit elkaar drijft.

Tekst gaat verder onder afbeelding

IDLES

Dansbare extase

Mijn tandarts heeft gelijk. Zeker als zondag de zon tevoorschijn komt. Dit aangename feit wordt het best bezongen door de jongens van Elephant: “So real as I feel right now and the sunshine falls upon my face”. Hun softrock glijdt even makkelijk naar binnen als het eerste biertje van de dag. Het is de zoveelste gave Nederlandse band van dit moment (naast De Toegift bijvoorbeeld, ga ze checken!).

Dom genoeg geloof ik heel eventjes dat Sofi Tukker ook een Nederlandse act is. “Dat zal wel een Twentse singer-songwriters zijn of iets dergelijks” zeg ik tegen een vriend terwijl we een enorme mensenstroom naar het hoofdpodium volgen. Scherp Abel.

Ten eerste betreft Sofi Tukker twee mensen, niet één. Ten tweede, zijn het geen singer-songwriters. Althans, niet het type dat Giel Beelen tot tranen roert op de Nederlandse televisie. Het duo bevat een zeer stijlvolle man en een vrouw, die van achter een draaitafel en met een scala aan instrumenten en funky begeleiding een waar feest neerzet (om nog te zwijgen over het bizarre decor). De set is doorspekt met bekende samples en elektronische composities die leiden tot dansbare extase. De lachende gezichten vellen een unaniem oordeel: dit is gaaf.

What’s in a name?

Dat je nooit aannames moet maken op basis van een naam, bewijst ook Paolo Nutini, de zanger met het vuistdikke Schotse accent. Hem zie je ook niet op een Vespa scooter over het podium rijden, terwijl hij ‘O sole Mio’ zingt. Je ziet hem eigenlijk bijna nooit op het podium. Tussen zijn laatste twee albums zit een tijdsverschil van acht jaar. Hoe toepasselijk dat hij nu op DTRH staat, Moby Dick in levende lijve.

Ik mag hem aanschouwen van onder een boom. Naast mij staat het mooiste meisje van boven de rivieren, maar zij heeft alleen oog voor hem. Heel begrijpelijk. De krakerige doch fluwelen stem van Nutini reikt tot aan de ziel. De setlist is duidelijk bedoeld voor het grote festivalpubliek. Wellicht is het hele album, getiteld Last Night in The Bittersweet, met die reden geschapen. Nummers als Acid Eyes wiegen heerlijk weg. Gesprekken verstommen en hier en daar slaan mensen de armen over elkaar heen of wagen een dansje.

Ook Nutini zelf is onder de indruk. Hij lacht tijdens New Shoes als talloze festivalgangers hun schoen in de lucht steken, maar later wordt hij ook even emotioneel. Dat is wat je het liefste ziet op een festival: de artiest en het publiek die samen een momentje creëren. Op DTRH is die atmosfeer bijna tastbaar. Zo blij dat ik ben gegaan, denk ik dan. Vooral als het meisje naast mij toch eventjes mijn hand vastpakt.

Geschreven door Abel Thijssen